مدتی است که رویاهای من از حالت همیشگی خود پای فراار نهاده و نوسان روح من کمی در مسیر امیالم پیش رفته

دیگر چون گذشته ها مانند زمانهای رنج با رو تلخی افزای دیرین از خواب نمی هراسم و از خوابیدن ابا نمیکنم

هنگامیکه خورشید زمین و زمان را نور گسترانیده و حقیقت زندگی بر جانهای حساس و قلوب پر احساس گردغم فشانیده وصول به عشق تو نیز امکان پذیر نمیگردد چشمان زیبا و معصوم تو که بر زمین دوخته شده حتی نظری بسوی من نمی افکند

بدین جهت بخواب پناه میبرم  تا در رویای خیال انگیزش سر در آغوش تو بگذارم و از دل پر درد سرود عشق بر آورم

تو ایدهءال من در تجسم افکارم همانگونه که هستی جلوه گر میشوی و بی آنکه مانعی وردایی قادر باشد این پیوند ارواح ما را بگسلد دست در آغوش هم می افکنیم و بر چمنزار های دور بر فراز چشمه سارهای شفاف گام می نهیم و فارغ از درد هجران عشق می ورزیم محبوبم این نعمت بزرگ را که بر من ارزانی داشته ای بخاطر قلب مهربان و عشق پرورت از من دریغ مکن باز در شبانگاهان هنگامی که احساس تنهایی میکنی در دل رویایه من خود نمون باش

همیشه با آغوش باز و هر زمان با دلی اباز از مهر رو عشق در انتظار تو هستم.

شعر

دل دردمند من را تو همی دوا توانی

مشکن چنین دلم را مفکن به ناتوانی

ز فسانه ها که گفتی همه عهد خود شکستی

بخدا به سوز آهم کنمت بن جوانی 

دیشب هم مانند شبهای دیگر به دلم رنگ غم خورده بود

ماهتاب آهسته از پس ابرهای افق خارج میشد چند ستاره کوچک هم کم کمک بر گرد درخشش زیبایش آشکار شدند

چشم های نگران و خسته من نیز در آن حصار نورانی و پر جلال محصور می شد پاسی از نیمه شب میگذشت سکوتی سنگین حاکم بر

محیط بود می اندیشیدم که دیگر ذیروحی جز من وقلب من و ماهتاب

و شمع بیدار نیست ولی هنوز دیگری هم بیدار بود .

شب پره ای کوچک و ظریف از میان شعاع ماه خارج شد و اندکی

بر فراز بستر سرد و خاموش من چرخید و احساس کردم با صدای

بالهای خویش میگویند .

ای عاشق بینوا پایه های کاخ وفا را در هم بریز چه که ما هم در

این سراب جان دادیم و شبهای بسیار بر گرد صفای یار گشتیم و بر

زیباعیش چشم دوختیم ولی هرگز از آن شمع فروزان  عشق صدای ناعی

نشنیدیم و وفاعی ندیدیم عاقبت پر سوختیم و آواره در دنیای ناکامگاران

محبت شدیم .به شمع چشم دوختم و دیدم که از این اعتراف لرزش

سخت بر شعله وجودش افتاد و سر شکی سوزان و بسیار بر پایه حیات

خویش بنهاد . شب پره کوچک بافاصله ای زیاد نیم چرخی او را طواف

کرد و بعد سریع و باشتاب در میان انحنای ظلمات غرق و دور شد

ماه با طمعنینه ای زیاد در پشت کوهساران دور میلغزید و پیش میرفت.

افکار من نیز همگام  با او در پس تمام تاریکی ها به جستجوی شب پره بود .

شعر

به فدای چشم ماهت که سیاه گشته چون شب

از لهیب خاک راهت همه عاشقان در تب

بخدا از آن گریزم که بجام اشک ریزم

همه ناله و فغانم پناه بر تو یا رب

قلب من بیمار و چشمم خونچکان  و لب خموش

                                                                       جاده دیگر بریزم ای نگار می فروش

کی کفاف مستی ما هیدهد این جامها

                                                                      چون دلم از آتش غم هر زمان دارد خروش

زاهد فرزانه امشب داده این پندم چنین

                                                                     یا به دیری معتکف شو یا که جام می بنوش

از سر شب طاعف روی بت کویش شدم

                                                                     تا که از محراب دیر این ناله ام آمد بگوش

دم غنیمت دار و بیهوده مکش بار گران

                                                                  شیره جان از دو چشم و قلب خونبارت مدوش

رنج خود در نه به کنج ساکت میخانه ای

                                                                  از نشاط و شادی و رامش دلت آور به جوش

شعر

عمرم گذشت و روی ترا بنده ام کنون

ای بی وفا سنم مکشم  در ره جنون

هر آنچه بود و رفت مرا دیگرم بس است

چشمم چشیده  اشک و دلم را گرفته خون